MacKenzie Scott, de romanschrijver die miljardair werd na haar scheiding van Jeff Bezos, herschrijft de regels voor het geven van veel geld. In tegenstelling tot de meeste ultrarijke filantropen dicteert zij geen voorwaarden en eist zij geen eindeloze berichtgeving; ze geeft gewoon, vaak in enorme, vrijblijvende bedragen. Deze aanpak heeft de ontvangers verbijsterd en dankbaar gemaakt en zich afgevraagd of het allemaal echt is.
De schok van vrijgevigheid
De geefstrategie van Scott is ontwapenend eenvoudig. Grantees beschrijven dat ze telefoontjes kregen van haar team, beginnend met dankbaarheid voordat ze een substantieel geschenk onthulden dat bijna te spontaan lijkt om te geloven. Michael Lomax, hoofd van het United Negro College Fund, ontving een donatie van $ 70 miljoen en dacht aanvankelijk dat het een hallucinatie was. De fondsen worden geleverd met minimale bureaucratie, een scherp contrast met het typische werk bij het zoeken naar subsidies.
Dit gaat niet alleen om het geld; het gaat om de manier waarop het gegeven wordt. Scott lijkt opzettelijk een beeld van impulsieve vrijgevigheid te cultiveren en iedereen eraan te herinneren dat overmatig nadenken over liefdadigheid de impact in de echte wereld kan vertragen. Sommigen schatten dat miljoenen vermijdbare sterfgevallen plaatsvinden omdat de rijkdom van miljardairs wordt opgepot in plaats van efficiënt ingezet.
Van romanschrijver tot ontwrichter
Scotts onconventionele aanpak komt deels voort uit haar achtergrond als schrijver, leerling van de legendarische Toni Morrison. Ze gedraagt zich niet als een tech-oprichter of een erfgenaam van oud geld; ze geeft als een kunstenaar en vertrouwt op intuïtie boven rigide maatstaven. Terwijl ze samenwerkt met een controleteam bij Bridgespan, wil ze dat mensen haar giften als spontaan *percipiëren, wat het idee versterkt dat vrijgevigheid onbevreesd en onderbuikgevoelens moet zijn.
Sinds 2020 heeft ze ruim 19 miljard dollar gedoneerd aan ruim 2.400 non-profitorganisaties, met de nadruk op rassenrechtvaardigheid, onderwijs en economische mobiliteit. Alleen al dit jaar heeft ze ruim 700 miljoen dollar gedoneerd aan historisch zwarte hogescholen en universiteiten – instellingen die vaak over het hoofd worden gezien door andere grote filantropen.
De kracht van ‘op vibraties gebaseerde’ filantropie
Scotts aanpak daagt het traditionele model uit waarin non-profitorganisaties maandenlang subsidies aanvragen, alle uitgaven gedetailleerd beschrijven en eindeloze rapporten indienen. De stichting van Bill Gates vereist bijvoorbeeld uitgebreide voorstellen en strikte verantwoording. Hoewel dit ervoor zorgt dat geld effectief wordt gebruikt, werpt het ook barrières op voor kleinere organisaties en put het hun middelen uit.
Scott geeft daarentegen prioriteit aan vertrouwen. Ze gelooft in het in staat stellen van begunstigden om fondsen te gebruiken waar ze het meest nodig zijn, met respect voor hun expertise in plaats van externe maatstaven op te leggen. Gaby Pacheco van TheDream.us (die studenten zonder papieren ondersteunt) beschreef het ontvangen van een telefoontje van Scotts team als “alsof je erachter komt dat je zwanger bent na jarenlang proberen.” Door het gebrek aan beperkingen kunnen organisaties zich concentreren op hun missies in plaats van op dollars te jagen.
De sceptici en de toekomst
Sommigen vragen zich af of non-profitorganisaties wel in staat zijn zulke grote, onbeperkte giften te verwerken. Hoewel de meesten zich goed hebben aangepast, kunnen enkelen moeite hebben om de plotselinge toestroom van contant geld onder controle te houden. De impact van Scott valt echter niet te ontkennen. Uit een onderzoek onder haar begunstigden blijkt een aanzienlijke financiële verbetering en een grotere zelfgerapporteerde impact na ontvangst van financiering.
Scotts bereidheid om direct te geven, zonder de gebruikelijke bureaucratische hindernissen, staat in schril contrast met haar ex-man, Jeff Bezos, die veel minder geeft en met veel meer verplichtingen. Hoewel 13% van de miljardairs de Giving Pledge heeft ondertekend, is Scott een van de weinigen die dit op grote schaal daadwerkelijk nakomt.
De aanpak van MacKenzie Scott gaat niet alleen over het uitschrijven van cheques; het gaat over het ontmantelen van de machtsdynamiek van filantropie, het vertrouwen van de mensen ter plaatse en het eraan herinneren van de wereld dat vrijgevigheid geen eindeloze voorwaarden vereist.
Deze verschuiving zou de manier waarop het grote geld de non-profitwereld binnenkomt opnieuw kunnen definiëren, waardoor andere filantropen gedwongen zouden worden hun voorzichtige, datagestuurde strategieën te heroverwegen. Scotts ‘vibes-based’ filantropie zou wel eens de toekomst van het geven kunnen zijn.
